اجرت دعا

 هنگام مرور کتاب آثارالحق موضوعی توجهم را به خود جلب کرد و آن موضوع اجرتی بود که نورعلی الهی در زمان حیات پدرش ـ در هنگامه شیوع وبا ـ تحت عنوان «نذر» از مردم می گرفت تا بلکه جان آنها را از مرگ برهاند !!! او می‌گوید: «در زمان پدرم بعد از جنگ بین‌الملل اول، وبا شیوع پیدا کرد و در اطراف ما تقریباً همه می‌مردند. من از طرف ایشان مأمور بودم از هر کسی که مایل است چهار قران برای نذر بگیرم و دعایی بدهم شخصی که آن دعا را داشت بدون هیچ‌گونه پرهیزی بین وبازدگان می‌رفت وبا نمی‌گرفت»(آثارالحق ج2ص114گفتار334)

اکنون سوال این است : آیا محبت اقتضا نمی‌کرد که نورعلی الهی به‌ هنگام شیوع این بلا و تهدید حیات مردمانی که از تبار و طایفه او هستند یا نیستند بدون آنکه «چهار قران»  دریافت دارد ،دعائی داده !تا از مرگ نجات یابند!؟ و او که چهار قران را نداشت تا بدهد یا داشت و نمی‌داد باید به وبا می مرد؟ چنانکه می‌گوید «هر کس که مایل» بود چهار قران را می‌داد، از مرگ رهائی می‌یافت. جا دارد پرسیده شود این عمل تا چه اندازه با «شعار دینی من اینست که با ‌همه مهربان باشم» سازگاری  دارد!؟

و نیز ‌باید گفت دعا ندادن به کسی که چهار قران را نداشته یا دلش نمی‌خواسته بدهد آیا با این ادعای وی که «در حق عام مردم خیرخواه هستم» منافات ندارد؟! و آیا باید بر این عقیده بود که تأثیر دعا در اجرت گرفتن است!؟

نورعلی الهی میگوید:«پول مرید را گرفتن و برای خود خرج کردن بدترین پولهاست یعنی اگر کسی قوادی و ناموس فروشی کند پولش حلال تر است حال این پول به هر اسم و رسمی باشد». (آثارالحق ج1ص302گفتار998)  خواننده تعجب نکند چرا که اینها  جملات، قدیس گروهک مکتب !!!حضرت استاد!!!؟؟؟ نورعلی الهی است . پول دعانویسی چیست؟ آیا پول قوادی و ناموس فروشی از پول دعا نویسی هم حلال تر است؟

پرداختن به چنین موضوعی می‌تواند ما را به تناقض‌گوئیهای نورعلی الهی که از بی‌اعتقادی او بهمان قواعد و ضوابط مسلک جیحون‌آبادی وضع شده است پی برد.