جای سوال دارد بهتر نبود نورعلی الهی مردم را متوجه خود رأیی کارگزاران سقیفه بنی ساعده نموده و کلام امثال ابن مغازلی شافعی مذهب که از رسول خدا روایت کرده «من ناصب علیا الخلافه بعدی فهو کافر و قد حارب الله و رسوله» یعنی «کسی که بعد از من با حکومت علی معارضه کند کافر است و با خدا و پیغمبرش جنگیده است»(مناقب ابن مغازی ص45و48) را نقل می کرد.

و یا اینکه بهتر بود طراحان سیاست ضد غدیر را مورد سؤالی قرار می داد که حضرت صادق علیه السلام داده اند و فرموده اند: چرا« روزغدیر آن را (علی سلام الله علیه) می شناسند و در روز سقیفه آن را انکار می کنند»؟!.

در تحلیل آنچه «نورعلی» تحت عنوان ستایش و تعظیم و تکریم از شجاعت و شهامت و رشادت علی امیرالمؤمنین دارد،غصب خلافت را با دو پهلوگوئی همه فهم جنبه قانونی تحت قاعده«مصلحت» می دهد زیرا معنای کلام بی ادبان? نورعلی الهی که در شأن نفس و نظیر رسول خدا می گوید « آیا معقول است که چنین شخصی(علی سلام الله علیه) آن قدر بی عرضه باشد....»(آثارالحق ج1ص441گفتار1429) که اگر زمام خلافت اسلامی را هر چند دیگران در انظار غاصبانه به دست گرفته اند ولی با رضایت مصلحتی علی امیرالمؤمنین بوده است و اگر چنین نمی بود می بایستی با شجاعتی که در علی(ع) سراغ داریم قیام می کرد و حق خویش را می گرفت.

با این گونه مدارک تاریخی که در دست داریم می توانیم پرده از روی ترفندهای امثال نورعلی الهی که نان تشیع آنهم شگفتی علی امیرالمؤمنین(ع) را می خورند و غصب خلافت را یک موضوع طبیعی می دانند که بنابر مصلحت اندیشی وصی و خلیفه رسول خدا بوده است به پردازیم.