نگاهی به کتاب علی اکبر زمانی

در طول قریب به ربع قرن که با ایشان(نورعلی الهی) از نزدیک مراوده و آشنائی داشتم، او را با این خصوصیت زشتی (که در آثارالق گفته شده) نیافتم . مهمتر، می خواهم اشاره کنم این شناختی را که من دارم و از زندگی دوستانه بدون مرید و مرادی با او به دست آورده ام،هر کس تمایل داشته باشد می تواند با جداسازی افکار و عقائد دیگرانی که با هر نسبت- سببی یا نسبی- به هنگام تدوین «آثارالحق» با گفتارها توام کرده اند، پی به این حقیقت گمشده می برند که استاد غیر از گفتارهای دستکاری شده می باشد و یقیناَ در طریق رضای استاد قرار گرفته است. زیرا شبی که با مطالعه «آثارالحق» به چنین نتیجه ای رسیدم خوشحال شدم کاری در قبال ربع قرن رفاقت با دوست اهل معرفتم انجام بدهم.

به سنت مسلمانی با حمد و سوره یادش را عزیز داشته، و درعالم واقعه او را دیدم که مثل همیشه با همان صفا و صمیمیت به سوی من می آید، به من نزدیک شد و گفت: نمی خواهی انچه را یافته ای مکتوب کنی؟ خندیدم و پرسیدم : چه چیز را یافته ام که باید مکتوب کنم؟

آثارالحق را که نیم سوخته بود، به من نشان داد. به خود آمدم، عرق پیشانی و صورتم را چنان خیس کرده بود که ناچار به استفاده از دستمال شدم.بدون اینکه در فهم واقعه از کسی کمک گیرم، آنچه را دیده بودم چنین تعبیر کردم: قسمت سوخته «آثارالحق» همان بی ربط هائی است که به او نسبت داده اند و اینکه گفت: « نمی خواهی آنچه را یافته ای مکتوب کنی»، یعنی باید آثارالحق از آنچه به جهت تأمین منافع شخصی خود، به من نسبت داده اند پاک شود. و چون نمی خواستم در کار مطلب تکانی «آثارالحق» وارد شده، و در مظان دشمنی آنان که آثارالحق باعث گرمی بازارشان گردیده قرار گیرم، با نگارش این دفتر که نتیجه گشت و گذار شبانه در «آثارالحق» است خار و گل را از هم جدا نموده، شاید حق دوستی را نسبت به رفیق شفیق درست پیمانی که بدون توجه به حیثیت اعتقادی، علمی و اجتماعی او،متأسفانه مورد سوء استفاده نزدیکان خود قرار گرفته است ادا کرده، و حق نمک- که سنت ایرانیان شریف می باشد- را پاس داشته، به نوبه خود در حد توان خویش، خدمتی در حق استاد و دوستداران واقعی او انجام داده باشم.

ادامه دارد....

نوشته شده در شنبه 87/8/18ساعت 8:18 عصر توسط علی آبادانی نظرات ( ) |