موسیقی استاد الهی                                                      

نعمت ا... جیحون آبادی پدر نورعلی خود به طرزی گیرا تنبور می نواخت در خانه او مرتبا  جمع تشکیل می شد. نورعلی که بیش از شش سال نداشت اشتیاقی وافر به موسیقی نشان می داد و اجازه داشت در جمع پدرش شرکت کنند.

 

 نورعلی در این فضا که سرشار از صدای تنبور و دف و نی و کمانچه بود بزرگ شد و این کودک که زندگی را تنها بدین شکل تجربه می کرد بیش از بزرگ ترها با این موسیقی به حال خلسه و جذبه به در می آمد و به دور خود می چرخید:

«از شروع ذکر مثل فرفره به دور خود می چرخیدم و موهای بلندم منظره ای ایجاد می کرد ... گاهی ذکر چند ساعت طول می کشید و من در تمام مدت مشغول چرخیدن بودم.» (آثارالحق ج1گفتار1855)

و این گونه بزرگ شد و پنداشت که چون با موسیقی آشنا شده است پس به عرفان و معنویت نیز دست یافته است غافل از این که لازمه دست یافتن به عرفان خالص و ناب, آشنایی به رازها و آگاهی بر اسراری است که به هر کس ندهند.

به عقیده من نورعلی تنها یک شخصیت هنری موسیقی سنتی است و اینها همه در حالی است که سردمداران مکتب ابداعی درصددند موسیقی او را با عرفان و فلسفه پیوند دهند در موضوعی که اصلا در وجود و پیکره این شخص وجود نداشته است گویا آنانی که نان شبشان محتاج حلقه های شیطانی این مکتب است تمایل فراوانی دارند که موسیقی نورعلی را موسیقی معنوی بنامند تا به شکلی از الگوهای سنتی اجتناب کنند.

ادامه دارد....

 

نوشته شده در دوشنبه 87/5/21ساعت 10:51 صبح توسط علی آبادانی نظرات ( ) |