سرانجام اربعین فرا می‌رسد، برای آ‌نان که دل در گرو محبت دوست دارند و جانشان جز با نام و یاد معشوق قرار نمی‌گیرد. اربعین فرصتی است برای اندیشیدن، تفکر در حکمت این فراز بی‌فرود در عالم، تأمل در علت این تلاطم بی‌بدیل در خلقت و فحص در پی دلیل این محشر کبری که از ازل تا ابد خلایق را شاهد حیرتزده خود ساخته است.

و این بار نوبت عقیله بنی‌هاشم(س) است که کار ناتمام حسین(ع) به پایان رساند و آنگاه که سر حنجر بریده بر فراز نی به نظاره نشسته، این زینب(س) است که سراسیمه به میان پیکرهای بی‌سر می‌شتابد و پس از یافتن تن پاره‌پاره برادر، بدن صدچاک حسین(ع) را بر دستان رنجور و خسته خود به سوی آسمان می‌گیرد و ندا برمی‌آورد که «اللهم تقبل منا هذا القلیل» بارالها، این قربانی ناچیز در برابر عظمتت را از ما بپذیر و اگر نیک بنگری، این صدای علی(ع) و زهرا(س) است که از بغض فروخورده زینب(س) به گوش می‌رسد و این دستان آدم، ابراهیم، اسحاق(س) و احمد(ص) است که به بازوان ناتوان زینب(س) در برداشتن این بار سنگین مدد می‌رساند. سخن زینب ترجمان «قالوا بلی» است که در ازل مایه خلقت انسان شد و خون حسین(ع) بهای سنگینی است که حق از خلق می‌ستاند تا به رغم این همه ناسپاسی و ظلم فرزندان آدم برابر حضرتش، آفرینش انسان معنا یابد.
و اکنون کاروان حسین(ع) به اربعین رسیده است، اندکی مجال می‌دهد تا همراهان تازه به این قافله بپیوندد و به زودی حرکت را به سوی عاشورایی دیگر برای رسیدن به عبودیت از سر خواهد گرفت و کیست که حسین(ع) را در این فانی شدن و در شرمگینی و خضوع، در عین از خودگذشتگی در راه معبود همراهی کند؟

نوشته شده در چهارشنبه 86/12/8ساعت 5:45 عصر توسط علی آبادانی نظرات ( ) |