خليل آن دوست مهربان براي همه ، يکدل با همه دلها و هم نفس با همه نگاه هاي خوب

آن مغني شيدا و پر جذبه که امروز مي زيست ، اما دل به جغرافياي ديگر داشت

جغرافياي عشق و جنون

که انگار امروز چيزي جز غبار برخاسته از سم ستوران پر پرخاش از آن به جاي نمانده است

سواران و ستوراني که به نام عشق به مصاف مهر مي روند و به جاي روشنايي و نور

غبار و تاريکي از خود بر جاي مي گزارند

خليل

مردي همه اندوه ، همه صبر ، مردي همه عشق

در تقلاي مدام و شتابان به سوي دنياي ماورايي مهر و عشق

چغدر کوچک است اين دانشکده موسيقي در مقابل بزرگي مدارس مهراورامان

و بزرگي آن خنيا گران نغمه سرا ي عشق

و فرزانگي در کوهستانهاي سرد کردستان

که به اکسير عشق ياران در کومه ها جمع گرم مي شود

چنان گرم و گداخته که گاه شعله هاي آتش و ذغالهاي گداخته اجاق ، راه تسليم مي سپرند

مدرسه عشق آنجا بود که خليل آنرا دريافت ، دوستي را دريافت ، مهر را دريافت

و تغني را و خنيا گري را

حيف !

حيف از آن بنياد استوار ، حيف از آن نگاه استوار و حيف از آن همه پي جويي و جستجو !

همه رفت ، همه بر باد شد و همه سوخت و همه خاکستر شد

خليل رهسپاره بود و زندگي در گرو عشق و مهر آوازه و نغمه و آبنه گذاشته بود

کسي که در گردباد عشق و شور و جنون گرفتار آيد راه خلاص ندارد

خليل از آتش بر آمد ، خود آتش بود و سر انجام در آتش فرو شد